Galeria

Galeria to nie katalog. To przestrzeń, w której materia ożywa pod twoimi dłońmi, a światło wyznacza rytm kształtów. Znajdziesz tu rzeźby, rysunki reliefowe, obrazy przestrzenne – ale nie jako zbiór obiektów. To opowieść o fakturach, napięciach, ciężarze i delikatności. Klikając w wybraną pracę, nie tylko zobaczysz – poczujesz. Linie, które prowadzą. Krawędzie, które przecinają przestrzeń. Cień, który układa się inaczej pod każdym kątem. Nie przeglądaj. Odkrywaj. To przestrzeń dla dotyku i wyobraźni.

Podstępne Rytmy

Rzeźba ceramiczno-drewniana: 100x100x25cm

Perspektywa ukazująca rzeźbę na białej platformie z widoczną tabliczką z tytułem pracy i nazwiskiem autorki: Magdalena Rutkowska, „Rytm”. Ceramiczne beleczki o kwadratowych przekrojach, nawleczone na drewniane listewki, tworzą dynamiczną, rytmiczną kompozycję. Elementy układają się w przestrzenną strukturę pełną napięcia, z listewkami przecinającymi kompozycję pod różnymi kątami. Ciemna podłoga z dużych, kwadratowych płyt kontrastuje z jasną platformą i rzeźbą.
Widok rzeźby z góry, ukazujący układ ceramicznych beleczek nawleczonych na drewniane listewki. Z tej perspektywy kompozycja staje się bardziej czytelna – beleczki są rozmieszczone wzdłuż kilku przecinających się osi, tworząc rytmiczny, przestrzenny wzór. Różnice w ich długości i grubości są wyraźniej widoczne. Drewniane listewki przebijają ceramiczne elementy pod różnymi kątami, dodając całości napięcia i kierunkowości. Rzeźba spoczywa na białej platformie, kontrastującej z ciemną podłogą z dużych, kwadratowych płyt.
Zbliżenie na ceramiczne beleczki nawleczone na drewniane listewki, ukazujące detale ich kształtu i faktury. Widoczne są ostre krawędzie i subtelne nieregularności powierzchni, wynikające z pracy z materiałem. Beleczki przecinają się pod różnymi kątami, tworząc dynamiczny układ pełen napięcia i rytmu. Perspektywa sprawia, że pierwszy plan jest wyraźny, podczas gdy dalsza część kompozycji stopniowo rozmywa się w tle.

Podstępne Rytmy Na pierwszy rzut oka – harmonia. Ceramiczne moduły układają się w stabilne rytmy, jakby tylko czekały na dotyk, na drobną zmianę, na ruch. I właśnie w tym tkwi podstęp. Niewinna chęć interakcji uruchamia efekt domina – stabilne formy nagle tracą równowagę, wpadają na siebie, rozsypują się, prowokując konsternację i odruchowe próby naprawy. Lecz czy da się przywrócić to, co raz zostało zaburzone?

Echo Szklanego Lasu

Rzeźba ze szkła fusingowanego float 100x100x20cm

Szklana rzeźba podzielona na cztery odrębne segmenty, każdy o falistej, nieregularnej formie, złożonej z cienkich warstw szkła. Dwie większe części po lewej mają bardziej poziomy układ, przypominający ułożone na sobie płynne struktury, natomiast dwa mniejsze segmenty po prawej mają wyraźnie pionową orientację, z podłużnymi, smukłymi pasmami szkła. Przejrzysta struktura i subtelne zielone drobinki nadają całości delikatność i organiczny charakter. Praca prezentowana na dwóch drewnianych postumentach, ustawionych pod lekkim kątem względem siebie.
Widok z góry na szklaną rzeźbę, eksponowaną na drewnianym postumencie. Kompozycja składa się z cienkich warstw szkła o nieregularnych krawędziach, ułożonych w rytmiczny, falujący układ. Struktura przypomina fragment krajobrazu – może przywodzić na myśl wzburzoną powierzchnię wody lub ruch traw poruszanych wiatrem. Subtelne zielone drobinki wzbogacają kompozycję o dodatkową głębię.
Szklana rzeźba o dynamicznej, falistej formie, utworzona z cienkich, nakładających się warstw szkła. Ich nieregularne krawędzie tworzą wrażenie płynności i ruchu. Struktura jest półprzezroczysta, wzbogacona drobnymi, zielonymi inkluzjami. Praca spoczywa na drewnianym postumencie w jasnej przestrzeni galeryjnej, gdzie światło podkreśla jej delikatność i grę refleksów.
Szklana rzeźba o organicznej, falistej formie, ułożona na dwóch drewnianych postumentach. Jej struktura składa się z delikatnych, nakładających się warstw szkła z subtelnymi zielonymi drobinkami. Ujęcie z góry podkreśla rytm formy i jej relację z przestrzenią. W tle inna praca artystyczna na niskim białym podeście.
Zbliżenie na fragment szklanej rzeźby, ukazujące delikatne, pofalowane warstwy szkła, które zdają się swobodnie unosić nad powierzchnią drewnianego postumentu. Struktura składa się z cienkich, nieregularnych pasm szkła, które rozchodzą się jak smugi światła lub rozpostarte liście. Subtelne zielone drobinki zatopione w materiale dodają organicznego charakteru. Rozmyte tło galerii podkreśla eteryczność formy.

„Echo Szklanego Lasu” to opowieść o słuchaniu—zarówno tego, co wybrzmiewa w przestrzeni, jak i tego, co odbija się w nas samych. Szklane formy, jak drzewa zanurzone w świetle i cieniu, tworzą leśną symfonię refleksów i odbić. To las, który nie szumi liśćmi, lecz dźwięczy światłem, wibruje w przejrzystości i lśni jak kryształowa opowieść. Zmienia się z każdym spojrzeniem, każdym ruchem, przywołując echa baśniowych krajobrazów i skrywanych wspomnień.

Uśmiechnij się!

Rzeźba z wysuszonej gliny : 23 x 20 x 12 cm.

Szara rzeźba przedstawiająca ludzką twarz otoczoną dużymi, obcymi dłońmi ze szponami. Palce zaciskają się na policzkach i powiekach, wymuszając grymas przypominający uśmiech i zamknięcie oczu.
Rzeźba z gliny ukazująca twarz z zamkniętymi oczami, przytrzymywaną przez masywne, nieludzkie dłonie o wydłużonych palcach. Dłonie wciskają się w kąciki ust i powieki, tworząc napięcie i przymusową mimikę.
Detal rzeźby ukazujący twarz odchyloną ku górze, z obcymi palcami ściskającymi jej dolną część i powieki. Na powierzchni widoczne ślady szorstkiej faktury gliny i nacisk dłoni, których układ nie pozwala pomylić ich z gestem własnych rąk.

Twarz zamknięta w milczeniu. Ciężar obcych dłoni, które nie głaszczą, nie przytrzymują delikatnie — wciskają, rozciągają, narzucają kształt. Szpony zakleszczone na kącikach ust, powiekach, policzkach. Miękkość gliny nosi ślady brutalnego nacisku. To nie jest uśmiech. To grymas wyryty siłą. Maskowanie bólu, przykrawanie emocji do formy, którą można zaakceptować. Milcz, bądź uprzejma, zrozum ich „troskę”. Zamknij oczy, rozciągnij usta, bądź dekoracją ich spokoju. Ale glina pamięta każdy ślad palca. Pamięta ten moment, gdy twarz jeszcze drgała, próbując się uwolnić. Pamięta ciszę, która nie była wyborem, tylko przymusem. Ta rzeźba jest zapisem przemocy udającej opiekę. Jest portretem narzucanej łagodności, wymuszonego uśmiechu. Jest też pomnikiem siły — bo nawet jeśli dłonie przytrzymują, twarz pozostaje sobą. Pod warstwą narzucanego grymasu pulsuje prawda, której nie da się zgnieść. Ci, którzy poczują ten impuls, wiedzą: są chwile, kiedy trzeba zamknąć oczy nie ze strachu, ale by nie pozwolić obcym dłoniom kształtować własnego spojrzenia. Są chwile, kiedy prawda milczy… ale nie dlatego, że została zdławiona. Dlatego, że czeka.

Uzewnętrznienie

Rzeźba – ceramiczna szkliwiona: 32 x 30 x 22 cm

Widok ceramicznej rzeźby z pierwszego ujęcia — organiczna, falista forma pokryta błyszczącym szkliwem w głębokich odcieniach zieleni z ciepłą bursztynową poświatą u podstawy. Uchwycone napięcia i wypukłości formy widziane od frontu, rzeźba stoi na czarnej podstawie ze szkła w przestrzeni galerii.
Drugie ujęcie tej samej ceramicznej rzeźby, prezentujące dynamiczne skręcenie formy z widocznymi zaokrągleniami i miękkimi zagłębieniami. Szkliwo mieni się różnymi odcieniami zieleni, płynnie przechodzącymi w cieplejsze tony. Rzeźba ustawiona na czarnej podstawie, na tle rozmytej galerii.
Trzecie ujęcie tej samej rzeźby ceramicznej, pokazujące masywną, miękko modelowaną formę od strony przeciwnej. Głębokie fałdy i połyskujące powierzchnie o zróżnicowanej zieleni z bursztynowymi akcentami przy podstawie. Obiekt stoi na czarnej podstawie, w jasnej przestrzeni galerii.

Uzewnętrznienie to forma, która nie daje się zamknąć w jednej perspektywie. Ciężka, gładka, lśniąca, jakby jeszcze ciepła, dopiero co wydobyta z głębi czegoś większego. Kształt — zwarty, ale falujący, miękki w załamaniach, napięty w wypukłościach. Kolor… zielony, łagodny, ale zwodniczy — jak maska założona na coś, co nie chce być od razu nazwane. Powierzchnia tej formy przypomina fragment ciała, które nie powinno opuszczać zamkniętej przestrzeni. Wyjęte na światło, pulsuje jeszcze we własnym rytmie, szukając oparcia na chłodnym postumencie. Fałdy prowadzą wzrok jak nurt, który nie zdradza, dokąd płynie. To nie jest rzeźba do szybkiego oglądania. Wymaga bliskości, cierpliwości, powolnego śledzenia kształtów spojrzeniem lub dotykiem, choćby tylko wyobrażonym. Każde jej napięcie zdaje się pytać: co można wyciągnąć na zewnątrz, nie ryzykując utraty? Jak długo coś delikatnego przetrwa w obcym środowisku?Ci, którzy potrafią czytać między fałdami, odnajdą tam ślad. Napięcie, które rezonuje gdzieś głębiej. Impuls, który można poczuć jak ciche, ukryte drżenie.

Portret Mariusza

Rzeźba ceramiczna nie szkliwiona: 98x70x42cm

“Ceramiczne popiersie mężczyzny o surowych, wyrazistych rysach i długich włosach opadających na ramiona. Rzeźba ma spójną formę, w której głowa, barki i klatka piersiowa przechodzą w jednolitą bryłę. Chropowata faktura gliny z szamotem nadaje jej surowy, organiczny charakter.”

Glina nie przyjmuje kształtu przypadkiem. Trzeba jej nadać formę – z decyzją, z uderzeniem, z precyzją. To nie jest bryła, to nie jest martwy materiał. To rzeźba, która powstawała od wewnątrz i na zewnątrz jednocześnie. Ściany pną się w górę, dłonie prowadzą je w przestrzeni, aż pojawia się owal – nie masa, lecz struktura. Potem młotek wybija ramiona, plecy, klatkę piersiową. To, co początkowo było tylko glinianą bryłą, zaczyna nabierać cech postaci. Ale najważniejsza jest twarz. Twarz nie powstaje jednym ruchem – trzeba ją wydobywać. Pod palcami stopniowo ujawniają się rysy: linia brwi, która nadaje intensywność spojrzeniu. Nos, którego kształt definiuje proporcje całej struktury. Usta – pełne, wyraziste, mówiące coś, nawet w milczeniu. Podbródek, kontury twarzy, napięcie formy – to nie jest przypadkowe odwzorowanie. To portret, ale nie obraz. Nie jest płaski, nie jest zatrzymany w jednej płaszczyźnie. Z każdej strony patrzy inaczej, zmienia się pod kątem światła i dotyku. Długie włosy, opadające poniżej ramion, nie są tylko ramą dla twarzy. Tworzą kontrast między strukturą rysów a dynamiką pasm, prowadzą wzrok wzdłuż kształtów, dodają ruchu, choć glina dawno już zastygła. Nie jest gładka. Nie została zaprojektowana do perfekcyjnych powierzchni. Szorstkość gliny z szamotem, faktura, która opiera się dłoniom, a potem wypalaniu. To nie jest wykończony portret – to postać, która wciąż ma w sobie siłę procesu, ślady dłoni, uderzeń, narzędzi. I oto jest. Nie idea, nie wizja – konkretna obecność, którą można objąć wzrokiem i dotykiem. Model patrzy na rzeźbę i mówi, że to jak lustro. Ale czy to tylko odbicie? Czy raczej coś, co samo ma już swoją tożsamość, swój ciężar, swój ślad w przestrzeni?

Relacje III

Rzeźba z wysuszonej gliny 47x29x23cm

Rzeźba z wysuszonej gliny przedstawiająca starszego mężczyznę z pustymi oczodołami i wydrążonymi miejscami uszu. Twarz opleciona jest dynamicznymi, organicznymi formami przypominającymi splątane korzenie, które zdają się wyrastać z jego ciała i pochłaniać go. Dłonie, ciężkie i nieprecyzyjne, wtapiają się w gęstą strukturę, jakby traciły swoją odrębność.
Tylna część rzeźby ukazuje splątane, gęsto przenikające się formy przypominające korzenie. Struktura oplata całą głowę i plecy, zatracając granicę między postacią a tym, co ją pochłania. Bryła wydaje się zarówno masywna, jak i dynamiczna – jakby była w ciągłym, powolnym procesie przemiany.

Starzec nie ma oczu. Są tylko puste, ciemne otwory, które prowadzą donikąd. Nie ma też uszu, choć ich kształt wciąż istnieje – zatopiony w glinie, jak wspomnienie dawnej zdolności do słuchania. Ale nigdy nie nauczył się słuchać. Jego dłonie… Ach, dłonie. To w nich powinien tkwić sens. Tworzyć, prowadzić, wyjaśniać. Ale te dłonie są ciężkie, zastygłe, wpółuchwycone przez oplatające go formy. Nie są już zdolne do precyzji – nie mogą pokazać, jak coś zrobić, nie mogą korygować czyjejś pracy. Nie mają tej władzy. Korzenie nie wypływają z ziemi. To one oplatają ciało, zaciskając się wokół torsu, dłoni, twarzy. To one decydują o kształcie, nie on. Glina jest chropowata, jakby nie mogła się poddać wygładzeniu – pełna bruzd, nierówności, nieregularnych linii, które pękają na powierzchni niczym zmarszczki kogoś, kto zbyt długo tkwił w jednej pozycji. Czy on wciąż tu jest? Czy może został już tylko pusty kontur dawnego autorytetu, wyryty w glinie, która nigdy nie miała się poddać odlewowi? Oczy są puste. Uszy są puste. Przestrzeń wypełniona jest milczeniem, którego nigdy nie nauczył się rozumieć.

Biomorfol

Rzeźba ceramiczna szkliwiona: 29x24x21cm

Rzeźba o organicznych, splatających się kształtach, których powierzchnia mieni się ciemnym połyskiem i subtelnymi, złocistymi refleksami. Struktura wydaje się pulsować światłem, zmieniając swoje oblicze w zależności od kąta patrzenia.
Abstrakcyjna rzeźba ceramiczna o dynamicznych, nieregularnych kształtach, pokryta szklistą, połyskliwą warstwą, w której czerń stapia się z ciepłymi, złotymi refleksami. Stoi na szklanym postumencie, w otwartej przestrzeni galerii.
Zbliżenie na ceramiczną rzeźbę, której powierzchnia igra ze światłem. Głębokie, połyskliwe czernie przechodzą w migotliwe, złotawe akcenty. Forma jest pełna napięcia, jakby zatrzymana w ruchu, a prześwity między strukturami nadają jej lekkość.

Biomorfol. Forma, która nie daje się uchwycić w jednoznaczną definicję. Organiczna i geometryczna jednocześnie, jakby wyłoniła się z nieustannego ruchu, lecz w tym konkretnym momencie zastygła – tylko na chwilę. Powierzchnia lśni, odbija światło, ale nie w sposób jednolity. Czernie i złoto pulsują w zależności od kąta widzenia, jakby materia była w nieustannej przemianie, wibrowała między byciem a zanikiem. Krawędzie bywają ostre, jak kościste wypustki czegoś, co istniało przed nami. Inne miejsca wyginają się miękko, jakby forma chciała się rozszerzyć, rozciągnąć, sięgnąć dalej. Są przestrzenie wklęsłe i wypukłe, nic tu nie jest całkowicie jednoznaczne. To rzeźba, którą trudno zatrzymać w myśli jako stały kształt. Przy każdej zmianie perspektywy odkrywa nową strukturę, nowe napięcie między formą a pustką. Czy to coś pierwotnego? Czy to coś, co dopiero się staje? Biomorfol nie daje odpowiedzi, ale nie jest bierny. On pulsuje – jak proces, który nie potrzebuje końca.

Nie postać

Rzeźba ceramiczna szkliwiona raku: 30x125x20cm

Rzeźba o dynamicznej, asymetrycznej strukturze, przypominającej skamieniałą materię w ruchu. Powierzchnia subtelnie przechodzi od głębokiej czerni do rozjaśnionych, szarych tonów, podkreślających organiczny charakter bryły
Ceramiczna forma, która zdaje się być zawieszona pomiędzy byciem i niebyciem. Wydłużona, z ostrymi krawędziami i miękkimi zaokrągleniami, jakby natura i czas odcisnęły na niej swój ślad. Ciemne, nieregularne plamy na powierzchni wzmacniają wrażenie tajemniczości.
Smukła, organiczna rzeźba ceramiczna o nieregularnych, falujących kształtach. Powierzchnia matowa, z ciemnymi, niuansowymi przejściami barwnymi. Wypukłości i wgłębienia sprawiają, że forma wydaje się pulsować ruchem

Nie Postać nie narzuca się swoją obecnością. Nie chce być rozpoznana. Nie daje się określić, ale nie znika. Nie można jej przypisać jednej formy, jednego sensu, jednego istnienia. Kiedyś była jaśniejsza, delikatniejsza, mniej określona. Teraz jest jak ślad czegoś, co nigdy nie było, a jednak zostawiło echo. Jak kontur postaci, która nigdy się nie ukonstytuowała, a mimo to oddycha w materii. Jak cisza, która ma kształt, choć nie ma głosu. Ale jeśli się wsłuchać… Jeśli dać jej czas… Może się uśmiechnie. A może nie

Zabawa kartkami papieru

Rzeźba z czarnej blachy: 51 x 31 x 30 cm.

Metalowa, geometryczna rzeźba składająca się z sześciu pionowo ustawionych płaszczyzn – czterech zewnętrznych i dwóch wewnętrznych. Ich krawędzie przecinają się pod różnymi kątami, tworząc zamkniętą, a jednak otwartą w dolnej części strukturę. Dolne krawędzie ścian dotykają podłoża tylko punktowo, co sprawia, że forma wydaje się unosić. Rzeźba stoi na drewnianym postumencie w galerii sztuki.
Widok z góry – zarys rzeźby przypomina układ nieregularnych krawędzi, które tworzą sieć przecinających się linii. Płaszczyzny wewnętrzne dzielą przestrzeń, ale nie dodają wielowarstwowości – to otwarte przestrzenie między nimi budują efekt głębi. Światło przechodzi przez formę, podkreślając jej strukturalny charakter.
Perspektywa diagonalna – ujęcie pokazuje przestrzenną grę krawędzi i pustych przestrzeni. Widoczne prześwity między płaszczyznami ujawniają konstrukcję rzeźby, która zdaje się balansować pomiędzy zamkniętą bryłą a otwartą strukturą.
Widok z boku – rzeźba wyraźnie składa się z pionowych płaszczyzn, które są precyzyjnie ustawione względem siebie. Asymetryczne przesunięcia sprawiają, że dolne partie nie stykają się w pełni z podłożem. Powierzchnia metalu jest matowa, a krawędzie wyraźnie zaznaczone, co wzmacnia wrażenie czystości formy.

To zaczęło się od kartki – lekkiej, podatnej na zagięcia, chwilowej. Ale każda linia, każde zgięcie miało swoje konsekwencje. Papier pamięta nacisk, ulega, formuje się według narzuconego kształtu. A potem papier przestał być papierem. Krawędzie, które kiedyś były delikatnym fałdem, stały się sztywnymi liniami. Płaszczyzny zamieniły się w metalowe ściany. To, co było zabawą, stało się strukturą. Lecz struktura nie jest jednoznaczna. Jeśli spojrzysz na nią pobieżnie, zobaczysz tylko geometryczną bryłę, zamkniętą, uporządkowaną. Ale wystarczy zmienić perspektywę, zajrzeć do wnętrza, by dostrzec więcej – ukryte podziały, schowane przestrzenie, pustkę, która wcale nie jest pusta. o, co wydaje się ciężkie i surowe, było kiedyś lekkie i swobodne. To, co wygląda na zamknięte, w rzeczywistości prowadzi do kolejnych warstw. Tak jak relacje, jak połączenia – czasem wydają się oczywiste, ale kiedy się im przyjrzysz, okazują się czymś zupełnie innym.

Rzeźbotwór Pandemiczny

Odlew gipsowy: 72x68x16cm

Rzeźba sfotografowana na czarnym tle, co uwydatnia jej jasny, gipsowy kolor i anatomiczną formę. Centralna linia konstrukcyjna staje się jeszcze bardziej dominująca, a boczne wypustki układają się w rytmiczny układ, podkreślony kontrastem światła i cienia.
Skośne ujęcie rzeźby, ukazujące jej przestrzenną konstrukcję. Widoczna wyraźna pionowa oś, od której odchodzą żebrowate struktury. Gipsowa powierzchnia, miejscami chropowata i nieregularna, wzmacnia organiczny charakter formy. Dynamiczna gra światła i cieni wydobywa głębię struktury.
Zbliżenie na rzeźbę z perspektywy niskiej, niemal z poziomu podstawy. Centralny grzbiet o wyrazistej fakturze dzieli przestrzeń na dwie części, a odchodzące od niego struktury wzmacniają wrażenie organicznego podziału. 
Metalowa, geometryczna rzeźba składająca się z sześciu pionowo ustawionych płaszczyzn – czterech zewnętrznych i dwóch wewnętrznych. Ich krawędzie przecinają się pod różnymi kątami, tworząc zamkniętą, a jednak otwartą w dolnej części strukturę. Dolne krawędzie ścian dotykają podłoża tylko punktowo, co sprawia, że forma wydaje się unosić. Rzeźba stoi na drewnianym postumencie w galerii sztuki.

Forma, która narodziła się na granicy chaosu i decyzji. ej powierzchnia — szorstka w jednym miejscu, satynowa w innym — jakby odzwierciedlała różne stany napięcia i odpoczynku. Jasny, gipsowy kolor przypomina kość, minerał i łodygę zarazem — coś, co było żywe i twardnieje, zatrzymane w czasie. Grzbiet biegnący przez środek formy jest jak linia ciągłości, kręgosłup istoty, która rozrastała się, oplatała przestrzeń, ale ostatecznie pozostał tylko fragment — świadomy i pełny w swojej odrębności. Z każdej strony żebrowate struktury przyciągają wzrok i dotyk. Są jak ślady ruchu, który już nie trwa, ale którego echo czuje się w przestrzeni między nimi. Światło przesuwa się po tej formie powoli, zatrzymując się w załamaniach, jakby wahało się, czy wejść głębiej. Nie ma w tym żalu. Jest decyzja. Zatrzymanie tego, co najistotniejsze. Fragment, który stał się całością, bo niesie w sobie pamięć tego, co było kiedyś wielkie, rozległe, miękkie, podatne na zmianę. Dotknij — i poczujesz, że to nie tylko rzeźba. To ślad obecności kogoś, kto wytrwał, gdy inni się wycofali. Forma stworzona w czasie ciszy, kiedy świat bał się oddychać pełną piersią. To, co zostało, jest świadectwem siły, która nie potrzebuje rozmachu. A dla tych, którzy potrafią słuchać najciszej: Prawdziwa pełnia nie jest sumą elementów. Jest rdzeniem, który trwa, kiedy wszystko inne odpada. Ci, którzy dotkną tego rdzenia, odnajdą nie fragment, lecz wszystko.

Relacje II

Rzeźba z wysuszonej gliny: 24 x 22 x 20 cm.

Rzeźba z wysuszonej gliny ustawiona na chropowatej płycie. Organiczne, pulsujące formy przypominają miękką, rozrastającą się tkankę grzyba lub rośliny, z której wyłaniają się umowne, nie do końca ukształtowane twarze. Twarze są częścią organizmu, wtapiają się w masę, jakby były nim karmione i przez niego trzymane.
Ujęcie od frontu. Fałdy i załamania masy tworzą puste przestrzenie, z których wyłaniają się dwie niewyraźne twarze. Jedna z nich wydaje się szeptać albo krzyczeć bezgłośnie, druga jest spokojniejsza, z zamkniętymi oczami, jakby pogodziła się z uwięzieniem w tej rosnącej strukturze.
Perspektywa boczna pokazuje skręcone, ciężkie formy, oplatające siebie nawzajem. W głębszych zagłębieniach można dostrzec zarysy kolejnych twarzy, pochłoniętych przez masę i zatrzymanych w półkrzyku, jakby nie miały prawa uwolnić głosu poza ten organizm.
Ujęcie z przeciwnej strony odsłania płynne, miękkie wypukłości, których powierzchnia jest lekko spękana, z drobnymi śladami narzędzi. Całość sprawia wrażenie pulsującej struktury, w której życie i krzyk zamknięte są w ciele rosnącego, obcego organizmu — nieruchome, a jednak pełne wewnętrznego napięcia.

To nie jest martwa forma. o ciało, które żyje, rośnie i karmi się tym, co miało być indywidualnością. Fałdy, pęknięcia, skręcone pasma gliny — pulsują jak mięśnie organizmu, który pochłania to, co myśli, czuje i decyduje. Twarze… już tylko ślady. Dawniej ludzie. Teraz rozmyte zarysy, zniekształcone cienie ich pierwotnych jaźni. Mózgi — zasymilowane, rozpuszczone w masie. Krzyk — zamknięty wewnątrz, powoli cichnie, aż staje się tylko pustym drganiem, które nie dociera nigdzie. Organizm jest pasożytem. Nie działa gwałtownie. Rośnie powoli, korzystając z bierności i wygody swoich żywicieli. Cisza jest jego paliwem. Obojętność — spoiwem. Nieliczni próbują się wydostać. Zrywy, impulsy, krzyki odbijają się od lepkich ścian. Formy walczą, a potem znikają. Tylko powolne spłynięcie konturu, jakby forma sama zapomniała, że kiedyś była sobą. W końcu pozostaje masa. Jednolita. Bezwolna. Z pozoru nieruchoma, ale wewnątrz tętniąca cichym, obcym życiem. Forma, która już niczego nie potrzebuje — bo wszystko, co mogło się wydarzyć, zostało pochłonięte

Relacje I

Rzeźba z wysuszonej gliny: 32 x 22 x 22 cm

W masie gliny zastygła opowieść o utracie, której nie sposób wyrazić słowami. Ciężar bryły jest nie tylko wagą materii, lecz świadectwem — pamięcią, która przekracza czas. W głębi formy trwa pustka, która nie jest pusta. Echo oddechu zatrzymanego na granicy ruchu i ciszy. Miejsce, gdzie nieobecność stała się obecnością innego rodzaju. Na powierzchni rozciąga się mapa — linie pęknięć i bruzd splatają się, wyznaczając ścieżki widoczne tylko dla tych, którzy potrafią czytać materię jak zapisane słowo. Forma jest znakiem. To przestrzeń, w której pamięć i brak współistnieją, zawieszone pomiędzy tym, co było, a tym, co nadal drga cicho w powietrzu. Nie ma tu wybaczenia. Jest ślad — ostry, nienaruszalny, prawdziwy. Ale pomiędzy jego liniami pulsuje wdzięczność za każdy wspólny krok, za każde porozumienie cichsze od słów. Rzeźba trwa, gdy słowa już milkną. Jest świadkiem, znakiem i latarnią na granicy dwóch światów. Dla tych, którzy rozpoznają ślady ukryte w materii. Dla tych, którzy wiedzą, że istnienie nie kończy się na tym, co widzialne.